LEPRA

LEPRA

ex Graeco λεπὶς, squama, morbi genus notum, imo praecipua morborum impuritas in ea, quasi in summam, subducitur: Illa namqueve scabiei omne genus, aliasque lues comprehendit; Lev. c. 13. atque ea vel homines, vel vestes, vel domos denique inficiebat, de quibus duobus postremis generibus altum est apud Scriptores profanos silentium, quae proin propter peccatum specialius Hebraeis divinitus im missa videntur Eruditis. Iudicium leprae autem soli competebat Sacerdoti, ita ut ne peritissimo quidem Medico id esset concessum, Lev. c. 13. v. 2. coll. Matth. c. 8. v. 3. Atque ita leprosus a Sacerdote in publicum prodibat certis notis destinctus et insignis, 1. laceratis vestibus, 2. capite retecto. 3. ore obvoluto, Lev. eod. c. v. 44. et 45. clamabat insuper, mmundus, immundus. Quae tamen signa non ponebantur, nisi in leproso per iudicium illud Sacerdotis iam conclamato et insanabili, gravi argumento, ubi tales Christo occurrebant, eos ab ipso sola vi divinâ sanatos esse. Atque hac leprâ, imago naturalis nostrae corruptionis; figurâ Servatoris in similitudine istiusmodi statis comparituri, Esai. c. 53. v. 3. effigies peccati, quod, ubi intus latet, et externâ specie sanitatem mentitur, periculosius multo est, magisqueve formidabile, quam ubi proumpit, et foris conspicitur etc. repraesentabatur. Purificatio vero Leprosi, siebat adhibitis duabus avibus mundis, cedro, hyssopo, lanâ coccinâ, aliisque in Lege expressis cerimoniis, lev. c. 14. v. 2. et seqq. Quibus peractis. septimo die is radendus et corpus eius

lavandum erat. Idem ibid. v. 8. et 9. inde septimo die iterum radi et lavari, octavo denique die sacrificia offerre, sanguine aspergi et oleo inungi debeat, v. 10. etc. Simili fere modo domus etiam expurgabantur, v. 49. etc. in quibus aspersio Sanguinis denotabat imputationem meriti Christi; hyssopus designabat Ghristum, ut fructum terrae; cedrus, Spiritum in ipso habitantem; filum coccinum, imputarionem peccati, quae instar coccini rubere dicuntur Esai. c. 1. v. 18. et sanguinolentam passionem eius Idem c. 63. v. 2. avicula mactanda, Christi mortem, coniunctam cum oboedientia fervente, instar aquae vivae illi affusae; altera avicula viva dimittenda, ipsum ex inortuis vivum, quaerentemqueve domicilium, h. e. Ecclessiam, in qua per totum mundum habitet: Lotio purificandi et detonsio crinium, renovationem et sanctificationem perpetuam oleum Spiritum S. etc. Vide Franc. Burmann. Synops. Theol. Christ. Parte pr. l. 4. c. 22. §. 6. 7. et 15. et Comm. ad Levit. d. l. nec non infra, ubi de Vitiligine. Apud Christianos leprosi μεθ᾿ ἡμῶν καὶ ενκλησιάζουσι καὶ συνεύχονται, nobiscum (in Oriente) et Ecclesiam adeunt, et precantur, ait Balsamon in Ep. Athanas. ad Ammun p. 920. At Ancyrani ad hiemantes, i. e. extra omnem Eccl. ambitum, εἰς ὑπαίθριον καὶ τὰ τȏυ ναοῦ προαύλια, illos subm ovêrunt, can. 17. Ancyr. ut ibi paenitentiam can. praec. iniunctam peragerent, neque alios interea inficerent corporis sui contagio. Qui mos, non religionis, sed sanitatis causâ, hodiequeve in Europa viget etc. Vide Cl. Suicer. Thes. Eccl. in voce Λεπρός, ut et supra aliquid in voce Lazari, ac infra Maledrini, it. Miselli: